Ik houd van Romaanse kerken. Met hun eenvoudige waardigheid wekken ze mijn ziel. Zeker de kleintjes doen dat. Ze ademen rust, ruimte, eenvoud, diepte. Dat is ook mijn antwoord op de vraag waarom ik bij de kerk blijf. Om wat ik vind in gebed, vieringen, medegelovigen; om de rust, ruimte, eenvoud en diepte. Ik geef grif toe dat er ook van alles in de kerk is dat niet eenvoudig en diep is. De kerk komt duidelijk tekort. Sommige dingen zijn echt slecht. Maar vanuit de rust en de diepte groeit de roeping om bij te dragen aan een kerk met een menslievend gelaat… (Jos Moons, s.j.)
In de kerk ben ik geworteld. Ik realiseer me dat ze er reeds lang voor mij was, dat ze zich om mij heen op allerlei manieren vertakt, dat ik er zelf een bijdrage in heb die ook weer nieuwe loten opgeleverd heeft. Lang niet alles wat er gebeurt in de kerk overzie ik, met veel ben ik blij, soms frons ik mijn wenkbrauwen… De kerk is voor mij de plaats waar en van waaruit ik mijn geloof onderhoud en vooral leef… Leven vanuit het besef dat ik geliefd ben en onderweg naar het Rijk van Vrede en Recht is de grond geworden waarop ik sta. Het doet me goed dat ik dat fundament kan delen met velen…(Karin van Den Broeke)
Wij hebben in de jaren tachtig en negentig heel wat geprotesteerd tegen institutionele scheefgroei. Daar heb ik geen spijt van. Maar toch werd zowel bij onze kritiek als bij degenen die we bekritiseerden, de buitenkant belangrijker dan waar het uiteindelijk over gaat. We vergaten dat er een mysterie ten grondslag ligt aan elke vorm van kerk. Als je denkt te weten dat anderen dat niet eerbiedigen, moet je vooral niet zelf de fout begaan het dan ook maar te vergeten. Toch is dat gebeurd. De meeste van mijn vrienden uit die tijd werden op een gegeven moment niet meer boos over de kerk. De kritische houding zakte weg, en daarmee ook het belang dat zij hechtten aan het kader dat kerk aan hun leven kon bieden. Zijn ze dan niet nog veel meer dan voorheen het slachtoffer geworden van waar ze het eigenlijk niet mee eens waren?… Ik zou iedereen een klooster in zijn leven gunnen.
Niet dat iedereen monnik of moniale moet worden, maar wel dat er een omgeving is waar je passies en je gedachten een plek krijgen door steeds weer een laag dieper te boren. Dan kun je namelijk met tegenspraak en ontevredenheid omgaan zonder de eenheid van waaruit je leeft uit het oog te verliezen. Daar kom je God tegen, het open einde van je verlangen. Veel gasten die bij ons in de abdij komen of bezoekers van mijn lezingen vertellen mij dat ze het klooster heel anders beleven dan de parochie of gemeente. Ik kan dat ergens wel begrijpen, want in het klooster leven weer een specifieke spiritualiteit die mij op mijn veertigste voor dit leven heeft doen kiezen. Maar ik probeer daar meteen bij te zeggen dat er een klooster voor ieder mens bestaat. Iedere parochie of gemeente kan het klooster in je leven worden. Schrift en sacramenten zijn een grote schat die je steeds weer bij het mysterie kan brengen. Daarvoor is alleen de ervaring nodig dat je op je plek bent, met al je kritiek en vragen… (Thomas Quartier)
Uit: ‘Daarom blijf ik bij de kerk’, uitgeverij Adveniat 2020
