Op zondag 2 februari was er voor diaken Henk Nieuwenhuis en zijn vrouw Dory een hartverwarmend en ontroerend afscheid in Ooij, na precies 60 jaar vrijwilligerswerk in diverse parochies, m.n. Beek, Ooij en Leuth, daarbij niet meegeteld zijn 15 jaren als misdienaar en leider van het acolietencollege in de Theresiaparochie in Nijmegen. Acht dagen later bezocht ik hen in Groesbeek. Verrassend was de inbreng van Dory. Zij gaf Henk steeds de ruimte in zijn roeping. Al had zij daar niet direct een klik mee, allengs beleefde ze daarmee wel veel moois, o.a. de bedevaarten vanuit de Polder en omstreken naar Rome, Santiago en Israël en ook de goede weekenden in abdij Postel, die werden gehouden voor de diakens en hun echtgenotes. Dat sprak wel aan. Eenvoudig is het klooster, een soort kampeersfeer, met ’s avonds gezellig een Posteldrankje. Voor Henk is het nog wennen, zoveel vrije tijd nu. Dory geeft het een prettig gevoel om nu niets meer te moeten. En dat ze nu niet meer op de tweede plaats komt. Ja, in feite is zo’n roeping iets wat de echtgenote niet minder aangaat dan de diaken zelf. Daar zou in de kerk meer aandacht voor kunnen zijn. Mooi als je er vanaf het begin samen voor kunt gaan! Zoals in een parochie mensen zich bv vanuit de voorbereiding op eerste communie of vormsel kunnen samenpakken, samen kunnen gaan zingen (Les Alouettes en Encore), een goede sfeer scheppen en daardoor veel tot stand brengen. Hierin heeft Henk een groot aandeel gehad. Vriendschap kan groeien in zoveel wat je samen onderneemt.
Gevraagd naar zijn gedachte over de toekomst van de kerk in onze streken spreekt Henk zijn zorgen uit. ‘Ik denk dat het wel belangrijk is dat er tussen de verschillende dorpen samenwerking is’, zegt Dory. Ja, verrassend deze inbreng van Dory, die ook aangeeft liever de eucharistie mee te vieren dan een Woordcommunieviering. Hun thuis hebben ze al langer gevonden in de Cenakelkerk. Rudo Franken, pastoor
