Je kent misschien het verhaal van de vier heemskinderen: als bij een familieruzie een zoon van Karel de Grote wordt gedood door Reinout, wil Karel diens onoverwinnelijke en ontembare ros Beiaard de verdrinkingsdood laten sterven. Reinout moet lijdzaam toezien hoe zijn paard met zware molenstenen om de nek de rivier wordt ingejaagd. Maar met één hoefslag verbrijzelt het paard de stenen en zwemt terug naar de oever. Ook met nog zwaardere stenen weet het paard te overleven. Bij de derde keer kan Reinout het lijden van het beest niet meer aanzien en kijkt weg. Het ros denkt dat zijn meester niets meer van hem wil weten, en laat zich verdrinken. De blik van zijn meester. Bijzonder toch hoe sterk die blik werkt op dat ros. Maar als die blik wegvalt, gaat het mis. Die liefdevolle blik valt ook op in het evangelie waar Jezus een rijke jongeman liefdevol aankeek. Ook óns kijkt Hij liefdevol aan. Maar wanneer nemen wij die liefdevolle blik waar? Als we niet vol zitten met onszelf, met onze rijkdommen, met onze macht en positie, onze eigen visie en wil… als we niet vastzitten aan een drukke agenda, maar tijd en aandacht kunnen geven aan mensen waar nodig. Dan zijn we bezig met leven, met duurzaam leven, met leven in z’n volheid, met eeuwig
leven. Dan hoeven we die vraag Meester, wat moet ik doen om het eeuwig leven te verwerven? niet meer te stellen. Want dan zijn we er al concreet mee bezig, doen we ook reeds het menselijk gezien onmogelijke. Als we ons laten leiden door die liefdevolle blik, geeft die ons kracht en vreugde, willen we niet anders dan ook anderen laten delen in alles wat we hebben en zijn. En verlangen we Jezus te volgen, steeds meer te worden als Hij die oog en hart had en heeft voor elke mens en ieder tot in de ziel wil genezen, genezen van zelfzucht, genezen tot liefde. Dat zien we in het beeld van de kameel en het oog van de naald. Jezus doelt daarmee op de naaldpoort in Jeruzalem waar een kameel alleen doorheen kon zonder bepakking en als die door de knieën ging. Durf ik dat avontuur aan met Jezus die door de knieën ging en heel zijn leven aan ons gaf? Misschien pas als ik merk dat Hij mij liefdevol aankijkt. Hoe kunnen we die liefdevolle blik ontdekken? Als we bidden, als we ons door Hem laten aankijken. Het is zoals met een icoon: niet wij kijken naar de icoon, maar de icoon kijkt naar ons, kijkt liefdevol naar ons. Vanuit de icoon of vanuit de heilige Hostie kijkt Hij tot in ons hart, vol liefde en bemoediging, want Hij kent onze beproevingen, Hij die zelf werd beproefd in de school van het lijden.
