Lieve Willem,
Herinneringen ophalen. Dat hebben we in de afgelopen week veel gedaan. Het lijkt wel of herinneringen met de jaren mooier worden, waardevoller. De kindertijd, het kattekwaad dat we uithaalden, de oorlogsjaren, de evacuatie, de bevrijding en de vrede. Weinig mensen weten dat je als jongetje van elf ernstig gewond raakte door een granaatscherf. “Hij redt het niet”, dachten vader en moeder. Maar God had andere bedoelingen met jou.
Tot je twaalfde ben je thuis opgegroeid. Toen duidelijk werd dat je priester wilde worden ging je intern naar het toen nog bestaande “Klein-Seminarie” en zagen we je alleen tijdens de schoolvakanties. Reken maar dat het dan feest was bij ons thuis! Vooral toen er een vierde zusje werd geboren!
Je latere Seminariejaren bracht je deels in Tilburg en omstreken, en deels in Nijmegen door. Na je wijding in 1959 kwam je zo vaak als dat maar mogelijk was thuis, in Millingen. We herinneren ons nog je tweedehands brommertje inclusief dito valhelm, waaraan je destijds de bijnaam “Willempie” dankte (Andre van Duijn, weet u nog?). Wij vonden het stoer; moeder vond het maar niks, en jij … trotseerde weer en wind!
Over deze eerste tijd van jouw leven zijn in de tachtiger jaren twee kleine gedichtjes geschreven, die vertolken hoe wij als gezin jouw studiejaren zo ver van huis hebben ervaren (straks zal ik ze voorlezen – wees gerust: ze zijn heel kort).
Uit de jongere geschiedenis weten jouw neefjes en nichtjes – hier goed vertegenwoordigd – zich veel leuks te herinneren over “Heeroom Wim”. Bijvoorbeeld jouw verhaaltjes voor het slapen gaan over “Kabouter Knipperbolletje” – die schudde je ter plekke uit je mouw! Ook toonde jij altijd belangstelling voor hun vorderingen op school, en voor hun toekomstdromen. Heel bijzonder!
In je werkzame leven als geestelijke was je leraar aan het Mill Hill College. Ook was je een aantal jaren pastoor van de parochie van de Heilige Geest in Goirle, alwaar oudste zus Ria al die tijd de huishouding voor je deed op voorwaarde dat ze een hondje mee mocht brengen. Jij had niks met honden … maar dat veranderde toen Vesta arriveerde!
De jaren verstreken. Je ging met emeritaat, maar stilzitten was er wat jou betreft nooit bij. Je wijdde je oude dag aan Heemstudies, vooral betreffende Millingen en de Duffelt, waarover je regelmatig publiceerde. Niet alleen daarvoor en voor je familie reisde je vaak naar je geliefde geboortedorp. Ook voor je vrienden, de voetbalclub, het Millings Jaarboek, och … te veel om op te noemen … ook daar had je een boek mee kunnen vullen, maar ja … maar ja …
Onlangs vierden we jouw diamanten priesterjubileum, zowel in Tilburg als in Millingen. In onze Antonius van Padua kerk moesten de vele aanwezigen wel wat lang op jou wachten … maar er was niemand die je dat kwalijk nam: men had het voor je over, en wat een feest was het! Mooi dat je dat allemaal nog mee hebt mogen maken met ons samen.
En hier staan we nu en nemen afscheid van jou, in Tilburg, met je huisgenoten, je medebroeders, je zorgzame fraters, vrienden, kennissen, dierbaren.
Van ons negentallige gezin zijn alleen Ria, Riekie, Albert en Erna nog aanwezig – en niet te vergeten schoonzus Astrid! Wij dragen de herinneringen aan jou mee in ons hart en hopen je weer te zien … vroeg of laat … de nieuwe generatie neemt het stokje wel over.
Dank je wel lieve broer, Heeroom, vriend.
Dank U wel goede God, voor Wim. Onze Wim.
Wij schreven aan Wim:
Onze Wim
schuift door ons leven als een schim
maar soms heel eventjes
beleven wij een Wimdag
als een levensblije glimlach
Wim schreef aan ons:
Leef je leven
maar kom even
met ons samen in de kring
dan weer dapper
Spannewapper
puttend uit herinnering
